भुल्न खोजेँ पिरतीलाई भुल्न सकिन
आनन्द भै जीवनभरि झुल्न सकिन
पिरतीका पानाहरु कति थिए कति
मनभित्रै राखेँ थुपारी खुल्न सकिन
सस्तो भयो आँसु पनि जति खेरै बग्छ
कसैसँग हाँसी बसेर घुल्न सकिन
पिडा पनि कति सारो मेरो पछि लाग्छ
खुल्ला आकास छामी छामी डुल्न सकिन
शिरमा लाउने फुल भै फुल्न सकिन
ढोका छेउको खुशीभित्र हुल्न सकिन ।।
दुम्ब:मार्ग,सामाखुशी
२०६७-०९-२६,बिहान०३:३० बजे
No comments:
Post a Comment